Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Και ολίγος Χεμινγουέη


Σε συνέχεια της κουβέντας της Πέμπτης το απόσπασμα έχει ως εξής:

Ο φανατισμός είναι παράξενο πράγμα. Για να είσαι φανατισμένος, πρέπει να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι έχεις δίκιο και τίποτα δεν εξασφαλίζει αυτή τη σιγουριά και την αίσθηση του δικαίου όσο η εγκράτεια. Η εγκράτεια είναι ο εχθρός της αίρεσης.
Πως θα μπορούσε να σταθεί αυτή η πρόταση αν την εξέταζε; Αυτός ήταν πιθανότατα ο λόγος που οι κομμουνιστές πάντα πολεμούσαν τον μποεμισμό. Οταν ήσουν μεθυσμένος, ή όταν διέπραττες είτε μοιχεία είτε απιστία αναγνώριζες προσωπικά το λάθος σου σ'αυτό το τόσο ευμετάβλητο υποκατάστατο της αποστολικής πίστης, τη γραμμή του κόμματος. Κάτω ο μποεμισμός, το αμάρτημα του Μαγιακόφσκι...

Από το Για ποιόν χτυπά η καμπάνα.


Επίσης ένα άλλο κομμάτι που βρίσκω σχετικό με τη συζήτηση της Πέμπτης είναι το κάτωθι:

Ο Τενεσί Ουίλιαμς έγραψε κάποτε: Ζούμε όλοι μέσα σε ένα σπίτι που καίγεται και δεν υπάρχει πυροσβεστική για να καλέσουμε. Δεν υπάρχει ούτε έξοδος, μόνο ένα παράθυρο στον πάνω όροφο για να κοιτάζουμε έξω ενώ η φωτιά καίει το σπίτι μ'εμάς παγιδευμένους, κλειδωμένους μέσα. Από μια άποψη ο Ουίλιαμς είχε δίκιο. Ναι αλλά τι θέα που έχει αυτό το παράθυρο στον πάνω όροφο!
Εκείνο που δεν είπε ο Ουίλιαμς, όμως, είναι ότι αν κοιτάζουμε από το παράθυρο αυτό με έντονη περιέργεια και παθιασμένο μάτι, με γενναιόδωρο πνεύμα και την ικανότητα της χαράς, και, ναι, αν έχουμε τη γλώσσα με την οποία να στηρίζουμε και να εμπλουτίζουμε τα πράγματα που βλέπουμε, τότε ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ που το σπίτι καίγεται γύρω μας. Δεν πειράζει. Αστο να καίγεται το γαμημένο.

Τομ Ρόμπινς-Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα




Αβάδιστη

Θέλω....θέλω...θέλω!!!!

Για καλή εβδομάδα !!!



Μπαμπέτ

Καράβια πάνε κι έρχονται ...

Πες μου ποιο φόβο ζωγράφισες πάλι


Λιμάνι; Ε όχι ακριβώς...